Ένα πρωινό, η Μαγισσούλα ξύπνησε με έναν παράξενο ήχο.
Τικ τακ… τικ τακ… τικ τακ…
Αλλά αυτός ο ήχος δεν ερχόταν από το δικό της ρολόι.
«Περίεργο…» είπε, τρίβοντας τα μάτια της. «Το ρολόι μου σταμάτησε πριν δύο μέρες! Ποιος λοιπόν κάνει αυτό τον θόρυβο;» ⏰
Άνοιξε την πόρτα και είδε κάτι απίθανο: στη μέση του κήπου της υπήρχε ένα τεράστιο, παλιό ρολόι!
Είχε χρυσούς δείκτες, μπλε γρανάζια και πάνω του ήταν χαραγμένες λέξεις:
«Ο χρόνος κοιμάται — ξύπνα τον με καλοσύνη.» ✨
Η Μαγισσούλα έγυρε το κεφάλι.
«Καλοσύνη; Μήπως εννοεί ένα ξόρκι;»
Πήρε το ραβδάκι της και δοκίμασε.
«Τικ τακ, ρολογάκι, ξύπνα με μαγικό φιλάκι!» 💫
Μα τίποτα δεν έγινε.
Αντί για ήχο, μια πεταλούδα βγήκε από μέσα του και πέταξε μακριά. 🦋
Τότε φάνηκε η φίλη της, η Νεραϊδούλα.
«Μαγισσούλα, δεν ξυπνούν όλα με ξόρκια. Κάποια πράγματα θέλουν… συναίσθημα!» είπε χαμογελώντας.
Η Μαγισσούλα κάθισε μπροστά στο ρολόι και το άγγιξε απαλά.
«Αν σε σταμάτησε η λύπη ή η μοναξιά, θα σου χαρίσω κάτι καλύτερο. Ένα χαμόγελο!» 😊
Και τότε — ντινγκ!
Το ρολόι άρχισε να λάμπει και να γυρίζει! Οι δείκτες κινήθηκαν, και γύρω τους άρχισαν να πετούν μικρά ρολόγια-φωτάκια.
Από μέσα ακούστηκε μια απαλή φωνή:
«Ευχαριστώ, μικρή μου μάγισσα. Μόνο η καλοσύνη μπορεί να κάνει τον χρόνο να κυλά όμορφα.»
Η Μαγισσούλα χαμογέλασε.
«Μάλλον η μαγεία μου σήμερα… ήταν η καρδιά μου!» 💖
Από τότε, κάθε πρωί που περπατά στον κήπο της, το ρολόι της χτυπά απαλά, σαν να της λέει:
«Μην ξεχνάς να χαμογελάς — ο χρόνος αγαπά τη χαρά!» 🌞
