Ήταν ένα από εκείνα τα πρωινά που το φως περνά απαλά μέσα από τα φύλλα και κάνει τα πάντα να μοιάζουν σαν όνειρο.
Η Μαγισσούλα φόρεσε τη μικρή πράσινη κάπα της, έβαλε το καπέλο της στραβά — όπως πάντα — και πήρε το ραβδάκι της. ✨
«Σήμερα θα πάω μια βόλτα βαθιά μέσα στο δάσος!» είπε γεμάτη ενθουσιασμό.
Το Ξωτικούλι και η Νεραϊδούλα την άκουσαν και έτρεξαν κοντά της.
«Ερχόμαστε κι εμείς!» φώναξαν μαζί.
Έτσι οι τρεις φίλοι ξεκίνησαν, με το φως του ήλιου να λαμπυρίζει ανάμεσα στα δέντρα και τα πουλιά να σφυρίζουν τη μελωδία της χαράς. 🐦🌿
Καθώς περπατούσαν, η Μαγισσούλα ένιωσε κάτι παράξενο.
Ανάμεσα στα βήματά τους, μέσα στον αέρα, ακουγόταν ένα απαλό, μαγευτικό τραγούδι…
«Ακούτε κι εσείς;» ρώτησε.
Η Νεραϊδούλα σταμάτησε και έκλεισε τα μάτια της.
«Ναι… μοιάζει με φωνές που έρχονται από τα δέντρα!» είπε ψιθυριστά.
Το Ξωτικούλι ανατρίχιασε.
«Ίσως είναι τα πνεύματα του δάσους! Ή… κάποιο ξεχασμένο ξόρκι!» είπε διστακτικά, αλλά τα μάτια του έλαμπαν από περιέργεια.
Η Μαγισσούλα έσκυψε και ακούμπησε το χώμα.
Το τραγούδι έγινε πιο δυνατό, πιο καθαρό. Έμοιαζε με παιδική φωνή που τραγουδούσε:
«Κάτω απ’ τις ρίζες κοιμάται το φως,
Ξύπνα το, μάγισσα, φίλη του καλού και του κόσμου!» 💫
Τα τρία πλάσματα κοιτάχτηκαν.
«Μα… ποιο φως;» ρώτησε η Νεραϊδούλα.
Η Μαγισσούλα χαμογέλασε.
«Μόνο ένας τρόπος υπάρχει να μάθουμε!»
Άρχισε να ψιθυρίζει ένα παλιό μαγικό ξόρκι:
«Φως του δάσους, λάμψε ξανά,
δείξε μας τη μαγεία που κοιμάται βαθιά!»
Μόλις τελείωσε, το έδαφος άρχισε να φωτίζεται απαλά.
Ανάμεσα στις ρίζες των δέντρων άνοιξε ένα μικρό πέρασμα. Από μέσα ξεχύθηκε ένα ζεστό, πράσινο φως, σαν αναπνοή της ίδιας της φύσης. 🌳💚
Ξαφνικά, γύρω τους εμφανίστηκαν μικρές, φωτεινές μορφές — τα Πνεύματα του Δάσους!
Είχαν σώματα από φως, φτερά από πέταλα και μάτια που έμοιαζαν με αστέρια.
Ένα απ’ αυτά πλησίασε τη Μαγισσούλα και είπε με γλυκιά φωνή:
«Εσύ μας ξύπνησες με την καλοσύνη σου. Εδώ και πολλά χρόνια κανείς δεν άκουγε το τραγούδι μας.»
Η Μαγισσούλα χαμογέλασε.
«Μα εγώ… απλώς άκουσα την καρδιά του δάσους!» 💖
Τα Πνεύματα του Δάσους άρχισαν να χορεύουν γύρω τους, τραγουδώντας ένα απαλό νανούρισμα.
Η Νεραϊδούλα και το Ξωτικούλι έκλεισαν τα μάτια τους και ένιωσαν την ειρήνη να τους τυλίγει.
Όταν άνοιξαν πάλι τα μάτια τους, τα Πνεύματα είχαν χαθεί, μα το δάσος έλαμπε αλλιώς — πιο ζωντανό, πιο φωτεινό.
Η Μαγισσούλα είπε σιγανά:
«Η μαγεία δεν είναι μόνο στα ξόρκια… είναι στο να ακούμε όσα δεν φαίνονται.» 🌙✨
Και οι φίλοι της συμφώνησαν.
Καθώς γύριζαν πίσω, το τραγούδι του δάσους τους ακολουθούσε, ψιθυρίζοντας μέσα στον αέρα σαν υπόσχεση:
«Η καλοσύνη ξυπνά κάθε φως που κοιμάται.» 🌲💫
