Μια πρωινή μέρα γεμάτη χρώματα, η Μαγισσούλα ξύπνησε και κοίταξε από το παράθυρο.
Ένα μεγάλο, φωτεινό ουράνιο τόξο απλωνόταν στον ουρανό! 🌈
«Ωωω! Τι όμορφο! Πάμε βόλτα!» φώναξε στη σκούπα της.
Τότε άκουσε μια μικρή φωνή έξω από την πόρτα.
Ήταν το Ξωτικούλι, φορώντας το πράσινο του καπέλο με το κουδουνάκι. 🔔
«Καλημέρα, Μαγισσούλα! Να έρθω κι εγώ στη βόλτα;»
«Φυσικά!» απάντησε εκείνη χαμογελαστά.
Ανέβηκαν μαζί στη σκούπα και πέταξαν ψηλά, τόσο που τα πόδια τους άγγιζαν σχεδόν τα σύννεφα. ☁️
Πέρασαν πάνω από λόφους, ποταμάκια και ανθισμένα χωράφια.
Το Ξωτικούλι γελούσε δυνατά.
«Κοίτα, κοίτα! Τα χρώματα του ουράνιου τόξου είναι σαν καραμέλες!» 🍬
Η Μαγισσούλα άπλωσε το χέρι της και άγγιξε το φως.
Ξαφνικά, μικρές πολύχρωμες σπίθες άρχισαν να χορεύουν γύρω τους — σαν πεταλούδες από φως! ✨🦋
Πέταξαν μέχρι την άκρη του ουράνιου τόξου και εκεί βρήκαν ένα μικρό σεντούκι.
Μέσα δεν υπήρχε χρυσάφι, αλλά ένα γράμμα:
«Η αληθινή μαγεία είναι το ταξίδι με τους φίλους σου!» 💖
Η Μαγισσούλα κοίταξε το Ξωτικούλι και γέλασαν και οι δύο.
Έκαναν μια υπόσχεση: να ταξιδεύουν μαζί κάθε φορά που εμφανίζεται ουράνιο τόξο. 🌦️
Κι έτσι, με τα μαλλιά τους να φυσάνε και τις καρδιές τους γεμάτες χαρά, πέταξαν πίσω στο σπίτι, αφήνοντας πίσω μια γραμμή από γέλια και μαγεία. 🌈✨
