Μια μέρα, ενώ η Μαγισσούλα μάζευε λουλουδάκια στο δάσος για τα μαγικά της φίλτρα, άκουσε ένα παράξενο φτερνισματάκι!
«Αψού!»
Η Μαγισσούλα κοίταξε γύρω της, αλλά δεν είδε κανέναν.
«Ποιος είναι εκεί;» ρώτησε γελώντας.
Από πίσω από έναν θάμνο ξεπρόβαλε ένα μικροσκοπικό ξωτικό με τεράστια αυτιά, μια στριφογυριστή μυτούλα και… πολλά μουστάκια! 😄
«Γεια σου! Είμαι το Ξωτικούλι!» είπε και της έδωσε ένα μικρό φύλλο για χειραψία. 🍃
Η Μαγισσούλα έσκυψε και του χαμογέλασε.
«Χάρηκα, Ξωτικούλι! Τι κάνεις εδώ μόνος σου;»
Το Ξωτικούλι αναστέναξε.
«Έψαχνα το χαμένο μου καπέλο. Είναι πράσινο με κουδουνάκι, αλλά ένας σκίουρος το πήρε για καρύδι!» 🐿️
Η Μαγισσούλα γέλασε τόσο που η σκούπα της κουνήθηκε μόνη της από τα γέλια.
«Μη στενοχωριέσαι! Θα σε βοηθήσω να το βρούμε!»
Μαζί ψάξανε πίσω από τα δέντρα, κάτω από τα μανιτάρια και μέσα στα φύλλα.
Και τότε… ντιν-ντιν!
Το κουδουνάκι ακούστηκε από ψηλά!
Ο σκίουρος καθόταν σ’ ένα κλαδί φορώντας το καπέλο! 🧢
Η Μαγισσούλα πέταξε λίγο μαγική σκόνη, και το καπέλο κατέβηκε απαλά στα χέρια του Ξωτικουλιού.
«Ευχαριστώ!» φώναξε εκείνο. «Για να σε ευχαριστήσω, θα σου φτιάξω ένα ξόρκι χαράς!»
Και με μια μικρή του στροφή, άρχισαν να πετούν γύρω τους χρυσές φυσαλίδες γέλιου που έκαναν όλο το δάσος να γελάει! 🌟🌳
Από τότε, η Μαγισσούλα και το Ξωτικούλι έγιναν οι καλύτεροι φίλοι.
Κάθε μέρα έκαναν νέες μαγικές σκανταλιές, πάντα με χαρά και καλοσύνη! 💫
