Μια μέρα, η Μαγισσούλα περπατούσε στο δάσος ψάχνοντας βοτανούλια για τα μαγικά της φίλτρα. 🌿
Ξαφνικά, άκουσε μια βαθιά, αργή φωνή:
«Πρόσεχε τα ριζά μου, μικρή μάγισσα!» 🌳
Η Μαγισσούλα γύρισε ξαφνιασμένη.
Ήταν ένα τεράστιο δέντρο με μεγάλα μάτια, φτιαγμένα από φύλλα και κορμό!
«Ωωω! Συγγνώμη, κύριε Δέντρο!» είπε.
Το δέντρο χαμογέλασε απαλά. «Δεν πειράζει… λίγοι με ακούν πια. Οι περισσότεροι περνούν χωρίς να κοιτάξουν.»
Η Μαγισσούλα κάθισε κάτω από τη σκιά του.
«Μα πώς γίνεται να μιλάς;»
Το δέντρο αναστέναξε, και τα φύλλα του ψιθύρισαν σαν μουσική. 🎶
«Παλιά, κάθε δέντρο μπορούσε να μιλήσει με τους ανθρώπους. Μα όσο λιγότερο άκουγαν οι καρδιές τους, τόσο λιγότερο ακουγόταν η φωνή μας.»
Η Μαγισσούλα το άκουγε προσεκτικά.
«Εγώ θα σε ακούω πάντα!» είπε αποφασιστικά.
Το δέντρο γέλασε.
«Τότε θα σου χαρίσω ένα δώρο. Κάθε φορά που θα αγγίζεις τα φύλλα μου, θα ακούς τα μυστικά του δάσους.» 🍃
Η Μαγισσούλα άγγιξε ένα φύλλο και άκουσε ψιθυριστά γέλια, τραγουδάκια πουλιών και τον ήχο των μικρών νεραϊδών που έπαιζαν στο ποτάμι. 🧚♀️✨
«Είναι πανέμορφο!» φώναξε.
Το δέντρο της έκλεισε το μάτι.
«Να θυμάσαι, μικρή μάγισσα: η πιο δυνατή μαγεία είναι να ακούς τη φύση.» 🌼
Η Μαγισσούλα γύρισε σπίτι της γεμάτη χαρά.
Από τότε, κάθε φορά που φυσούσε ο άνεμος, καθόταν στο παράθυρο και ψιθύριζε:
«Καλησπέρα, κύριε Δέντρο… σε ακούω ακόμα!» 💖🌳
