Μια μέρα, ο μικρός μας φίλος, το ξωτικό Φλουφλού, αποφάσισε να εξερευνήσει μια καινούρια γωνιά του δάσους. Καθώς περπατούσε χαρούμενος, άκουσε έναν παράξενο ήχο. Σαν νερά που κυλούσαν απαλά.
“Τι είναι αυτό;” σκέφτηκε ο Φλουφλού και ακολούθησε τον ήχο. Μετά από λίγο, έφτασε σε μια όμορφη, λαμπερή λίμνη. Τα νερά της έλαμπαν σαν χρυσάφι κάτω από τον ήλιο!
Ο Φλουφλού πλησίασε και είδε ότι στη μέση της λίμνης υπήρχε ένα νησάκι με ένα μεγάλο, πολύχρωμο λουλούδι. “Τι όμορφο λουλούδι!” είπε ο Φλουφλού. “Θα ήθελα πολύ να το φτάσω!”
Αλλά πώς θα μπορούσε να φτάσει στο νησάκι; Τα νερά ήταν βαθιά, και ο Φλουφλού δεν ήξερε να κολυμπάει.
Ξαφνικά, ένα μικρό βατραχάκι πήδηξε δίπλα του. “Γεια σου, Φλουφλού! Θέλεις να σε βοηθήσω να φτάσεις στο νησί;” ρώτησε το βατραχάκι με ένα πλατύ χαμόγελο.
“Ναι, σε παρακαλώ!” απάντησε ο Φλουφλού.
Το βατραχάκι του έδειξε ένα μονοπάτι από μεγάλες, μαγικές πέτρες που επιπλέουν στο νερό. “Πήδα από πέτρα σε πέτρα και θα φτάσεις με ασφάλεια,” του είπε.
Ο Φλουφλού πήδηξε προσεκτικά από πέτρα σε πέτρα, και τελικά έφτασε στο νησάκι. Το πολύχρωμο λουλούδι άνοιξε τα πέταλά του και μέσα του κρυβόταν ένα μικρό κρυστάλλινο κλειδί!
“Αυτό πρέπει να είναι μαγικό!” σκέφτηκε το ξωτικό και κράτησε το κλειδί σφιχτά στα χεράκια του. “Τι περιπέτεια!”
Χαρούμενος και ενθουσιασμένος, γύρισε πίσω στο δάσος, κρατώντας το κλειδί σαν θησαυρό. Και από εκείνη τη μέρα, αναρωτιόταν πού θα μπορούσε να το χρησιμοποιήσει!
Τέλος.
