Μια φορά κι έναν καιρό, ζούσε ένα μικρό ξωτικό που το έλεγαν Φλουφλού. Ο Φλουφλού αγαπούσε να παίζει στο δάσος με τους φίλους του, τα ζωάκια. Έτρεχε ανάμεσα στα δέντρα, έπαιζε κρυφτό με τα πουλάκια και χοροπηδούσε πάνω στα μανιτάρια!
Μια μέρα, ο Φλουφλού χόρευε τόσο πολύ που ξαφνικά, έχασε τον δρόμο του. “Ωχ, πού είμαι;” σκέφτηκε. Κοίταξε τριγύρω, μα όλα τα δέντρα του φαινόταν ίδια. Ήταν λίγο φοβισμένος.
Τότε, ένα σοφό κουκουβαγιάκι πέταξε κοντά του. “Γεια σου, μικρό ξωτικό! Μπορώ να σε βοηθήσω;” είπε με γλυκιά φωνή.
“Ω ναι, κουκουβαγιάκι!” είπε ο Φλουφλού. “Έχασα τον δρόμο μου και θέλω να γυρίσω σπίτι.”
Το κουκουβαγιάκι σκέφτηκε για λίγο και μετά είπε: “Μην ανησυχείς! Θα σε βοηθήσω να βρεις τον δρόμο σου. Πάμε μαζί!”
Και έτσι, ο Φλουφλού και το κουκουβαγιάκι περπάτησαν μέσα από το δάσος. Στον δρόμο τους συνάντησαν έναν σκαντζόχοιρο που κυλούσε μια μπαλίτσα και μια πεταλούδα που τους έδειξε το μονοπάτι με τα όμορφα λουλούδια.
Μετά από λίγο, ο Φλουφλού είδε τα λαμπερά φώτα από το σπίτι του. “Να το!” φώναξε χαρούμενος.
“Σε ευχαριστώ πολύ, κουκουβαγιάκι! Είσαι ο καλύτερος φίλος μου!” είπε ο Φλουφλού και αγκάλιασε το κουκουβαγιάκι.
Και έτσι, το μικρό ξωτικό γύρισε ασφαλές στο σπίτι του, και από εκείνη την ημέρα πάντα έλεγε στους φίλους του: “Αν χαθείτε ποτέ, μην ανησυχείτε. Πάντα υπάρχει κάποιος να σας βοηθήσει!”
