Ένα πρωινό γεμάτο ήλιο, η Μαγισσούλα άνοιξε τα μάτια της με χαμόγελο.
Τα πουλάκια κελαηδούσαν έξω από το παράθυρο, και το απαλό φως γλιστρούσε μέσα στο δωμάτιο σαν χρυσή κλωστή. ☀️🐦
«Τι όμορφη μέρα!» είπε, τεντώνοντας τα χεράκια της.
Έβαλε τις ροζ κάλτσες της, τα μικρά καφέ παπουτσάκια της με τα κουμπάκια, και έσφιξε τη ζώνη του φορέματός της.
«Σήμερα έχουμε εκδρομή στο δάσος με τη δασκάλα και τους φίλους μου!» είπε γεμάτη χαρά.
Η Νεραϊδούλα την περίμενε στην αυλή, φτερουγίζοντας γύρω από μια μαργαρίτα. 🧚♀️
«Καλημέρα, Μαγισσούλα! Έτοιμη για περιπέτεια;»
«Φυσικά!» απάντησε εκείνη. «Μόνο να δέσω καλά τα κορδόνια μου — δεν θέλω να πέσω μέσα στα λουλούδια!»
Λίγο πιο πέρα, το Ξωτικούλι χοροπηδούσε με το καπέλο του στραβά φορεμένο.
«Έφερα μπισκότα για όλους!» φώναξε. 🍪
Η Δασκάλα Φτερουλίτσα ήρθε πετώντας από πάνω τους, με το μακρύ της φόρεμα να λάμπει στο φως του ήλιου.
«Παιδιά μου, σήμερα θα γνωρίσουμε τα λουλούδια του δάσους! Θέλω να τα προσέχετε και να ακούτε τι έχουν να σας πουν.» 🌸
Ξεκίνησαν όλοι μαζί, περπατώντας μέσα στα μονοπάτια.
Το δάσος μύριζε δροσιά και φως∙ τα δέντρα ψιθύριζαν και τα φύλλα έπαιζαν με τον αέρα.
Η Νεραϊδούλα πετούσε χαμηλά, αγγίζοντας τα πέταλα των λουλουδιών που άνοιγαν στο πέρασμά της. ✨
«Κοιτάξτε!» φώναξε η Μαγισσούλα. «Αυτό το λουλούδι αλλάζει χρώμα κάθε φορά που το αγγίζεις!»
Το Ξωτικούλι πλησίασε με μάτια γεμάτα περιέργεια.
«Κι αυτό εδώ μυρίζει σαν… μέλι και φράουλα!»
Η Δασκάλα Φτερουλίτσα τους χαμογέλασε.
«Το κάθε λουλούδι έχει τη δική του μαγεία, όπως κι εσείς. Μερικά λάμπουν στο σκοτάδι, άλλα γιατρεύουν τη λύπη, κι άλλα απλώς κάνουν τους ανθρώπους να χαμογελούν.» 💖
Η Μαγισσούλα έσκυψε να μυρίσει ένα μικρό, μωβ λουλούδι και ένιωσε μια γλυκιά ζεστασιά στην καρδιά της.
«Νομίζω ότι αυτό το λουλούδι αγαπά τις αγκαλιές!» είπε γελώντας. 🤗
Όλοι κάθισαν κάτω από ένα μεγάλο δέντρο. Η δασκάλα άνοιξε το μαγικό της βιβλίο και διάβασε:
«Η φύση είναι το πρώτο σχολείο της μαγείας. Όποιος την ακούει, μαθαίνει χωρίς λόγια.» 🌿
Η Μαγισσούλα, η Νεραϊδούλα και το Ξωτικούλι έμειναν σιωπηλοί για λίγο, ακούγοντας το τραγούδι του ανέμου και των φύλλων.
Ήταν σαν το δάσος να τους μιλούσε με τη δική του φωνή — ήρεμη, τρυφερή και γεμάτη σοφία.
Πριν φύγουν, η Μαγισσούλα πήρε ένα μικρό πέταλο και το φύλαξε στην τσέπη της.
«Για να θυμάμαι ότι η φύση είναι γεμάτη φίλους!» είπε.
Και καθώς ο ήλιος κατέβαινε σιγά σιγά πίσω από τα δέντρα, οι τέσσερις φίλοι γύριζαν προς το σχολείο γελώντας,
με την καρδιά τους γεμάτη φως και χρώματα. 🌈💫
