Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα μικρό αγόρι που το έλεγαν Μάριο. Ο Μάριος αγαπούσε πολύ να παίζει έξω, να τρέχει στα λιβάδια, να κάνει κούνια και να βλέπει τα χελιδόνια να πετούν ψηλά. Όμως, μια μέρα άρχισε να βρέχει. Η βροχή δεν σταματούσε ούτε λεπτό, και ο Μάριος έβλεπε τις σταγόνες να κυλούν στα τζάμια.
«Μαμά, πότε θα σταματήσει η βροχή;» ρώτησε με παράπονο.
Η μαμά του τον κοίταξε και του χαμογέλασε γλυκά. «Η βροχή είναι εδώ για να βοηθήσει τα λουλούδια και τα δέντρα να μεγαλώσουν, Μάριε μου. Αλλά ξέρεις κάτι; Κάθε σταγόνα κρύβει ένα μυστικό.»
Ο Μάριος την κοίταξε με περιέργεια. «Τι μυστικό;» ρώτησε.
«Μέσα σε κάθε σταγόνα βροχής ζει ένα μικρό ξωτικό. Αυτά τα ξωτικά κατεβαίνουν από τα σύννεφα για να χορέψουν πάνω στη γη και να δώσουν ζωή στα φυτά και στα ζώα. Αν παρατηρήσεις προσεκτικά, ίσως δεις ένα από αυτά να χορεύει στο παράθυρό σου.»
Ο Μάριος πλησίασε το παράθυρο και κοίταξε προσεκτικά. Και ξαφνικά, τι να δει! Μια σταγόνα βροχής έλαμπε σαν μικρός καθρέφτης, και μέσα της είδε ένα μικροσκοπικό ξωτικό με πράσινο καπέλο και χρυσαφένια φτερά. Το ξωτικό του χαμογέλασε και του έκανε ένα μικρό χορευτικό.
«Γεια σου, Μάριε!» είπε το ξωτικό με λεπτή φωνούλα. «Εγώ είμαι η Νεφέλη, η βασίλισσα των σταγόνων της βροχής. Ήρθα να σου πω ότι η βροχή δεν είναι εμπόδιο, είναι ένα δώρο. Μπορείς να φτιάξεις ιστορίες, να χρωματίσεις τον ουρανό με τη φαντασία σου και να ταξιδέψεις με τις σκέψεις σου, ακόμα κι όταν βρέχει!»
Ο Μάριος ενθουσιάστηκε. «Και πώς θα ταξιδέψω;»
«Απλά κλείσε τα μάτια σου και σκέψου! Μπορείς να γίνεις ένας ιππότης, να εξερευνήσεις μαγικά δάση, να πετάξεις με δράκους! Κι όταν τελειώσει η βροχή, όλες αυτές οι περιπέτειες θα σε περιμένουν έξω. Γιατί η φαντασία σου δεν έχει όρια, ακόμα και αν η βροχή συνεχίζεται.»
Ο Μάριος έκλεισε τα μάτια του, και σε λίγο είχε ήδη ξεκινήσει το ταξίδι του σε έναν μαγικό κόσμο, γεμάτο χρώματα και περιπέτειες. Και ξέχασε εντελώς τη βροχή.
Η μαμά του τον κοίταξε και χαμογέλασε. Η βροχή μπορεί να κρατήσει λίγο ακόμα, σκέφτηκε, αλλά η φαντασία του Μάριου είχε ήδη ανοίξει διάπλατα!
Και έτσι, ο Μάριος έμαθε ότι ακόμα και στις πιο βροχερές μέρες, οι καλύτερες περιπέτειες είναι αυτές που ζούμε με την καρδιά μας.
Τέλος!
