Το επόμενο πρωί, ο ήλιος έλαμπε και τα πουλάκια τραγουδούσαν χαρούμενα.
Η Μαγισσούλα ξύπνησε γεμάτη ενέργεια, φόρεσε το μικρό της καπέλο και πήδηξε από το κρεβάτι.
«Σήμερα θα παίξουμε!» φώναξε.
Το Ξωτικούλι και η Νεραϊδούλα την περίμεναν ήδη έξω, δίπλα στο μαγικό μονοπάτι.
Το Ξωτικούλι κρατούσε ένα σακουλάκι με μπισκότα κανέλας 🍪, και η Νεραϊδούλα κουνούσε τα φτερά της τόσο γρήγορα, που έλαμπαν σαν μικρές αστραπές! ✨
«Πού πάμε;» ρώτησε η Νεραϊδούλα γελώντας.
Η Μαγισσούλα σήκωσε το ραβδάκι της.
«Στην Παιδική Χαρά της Μαγείας φυσικά! Εκεί που παίζουν όλοι οι φίλοι των ξωτικών, των νεράιδων και των μικρών μάγων!» 🎡
Μόλις έφτασαν, έμειναν με το στόμα ανοιχτό.
Η παιδική χαρά ήταν τεράστια!
Υπήρχαν τραμπάλες που αιωρούνταν στα σύννεφα, τσουλήθρες από ουράνιο τόξο, και καρουζέλ με μονόκερους! 🦄🌈
Το Ξωτικούλι έτρεξε πρώτο στη μεγάλη κούνια που είχε φτερά πεταλούδας.
«Κοίτα με! Πετάω!» φώναξε γελώντας.
Η Μαγισσούλα ανέβηκε στην τσουλήθρα του ουράνιου τόξου και κύλησε τόσο γρήγορα που τα μαλλιά της γέμισαν χρυσόσκονη. 💫
«Ξανά! Ξανά!»
Η Νεραϊδούλα καθόταν πάνω σε ένα σύννεφο που έμοιαζε με μαξιλάρι και φυσούσε μικρές φυσαλίδες που γέμιζαν το μέρος με χρώματα.
Κάθε φορά που μια φυσαλίδα έσκαγε, ακουγόταν ένα «χικ!» — και ένα λουλούδι ξεπεταγόταν από το έδαφος. 🌸
Ξαφνικά, ακούστηκε ένας γνώριμος ήχος — ντιν-ντιν!
Ήταν το καμπανάκι που σήμαινε ότι η παιδική χαρά ετοιμαζόταν να κλείσει.
Η Μαγισσούλα στενοχωρήθηκε λίγο.
«Αχ… πέρασε η ώρα τόσο γρήγορα!»
Η Νεραϊδούλα της χαμογέλασε.
«Μην ανησυχείς! Η μαγεία δεν τελειώνει ποτέ, όταν την κουβαλάς στην καρδιά σου.» 💖
Το Ξωτικούλι έδωσε σε όλους από ένα μπισκότο κανέλας.
«Για να θυμόμαστε τη σημερινή μέρα!» είπε.
Και καθώς περπατούσαν πίσω στο δάσος, τα φώτα της παιδικής χαράς έσβηναν σιγά σιγά, μα πίσω τους έμενε ένα μονοπάτι από μικρά, λαμπερά αστέρια — σαν να τους έλεγε:
«Ελάτε ξανά, φίλοι της μαγείας!» 🌟
