Μια όμορφη ανοιξιάτικη μέρα, η μικρή μαγισσούλα Λιλίκα βγήκε βόλτα για να μαζέψει λουλούδια.
Φορούσε το μοβ καπέλο της και κρατούσε ένα μικρό καλαθάκι. Το δάσος ήταν γεμάτο χρώματα και ήχους: πουλιά κελαηδούσαν, οι πεταλούδες πετούσαν γύρω της και τα δέντρα μύριζαν φρέσκο πράσινο.
Η Λιλίκα μάζευε λουλούδια και προχωρούσε, ώσπου κατάλαβε κάτι…
Δεν ήξερε πια πού βρισκόταν!
— «Ωχ… Πού είναι το μονοπάτι;» ψιθύρισε.
Το δάσος είχε γίνει πιο πυκνό και οι σκιές μακρύτερες. Έκανε ένα βήμα και… άκουσε ένα θρόισμα.
Από τους θάμνους ξεπρόβαλε ένας μικρός, γκρι σκίουρος.
— «Μην ανησυχείς!» της είπε με μια ψιλή φωνούλα. «Ξέρω τον δρόμο!»
Η Λιλίκα τον ακολούθησε. Στον δρόμο συνάντησαν ένα ελαφάκι που τους έδειξε πού υπήρχε νερό και ένα σοφό κουκουβάγιο που τους είπε ποιο μονοπάτι να πάρουν.
Σιγά-σιγά, μέσα από γέλια και μικρές στάσεις, η Λιλίκα είδε τα πρώτα σπίτια του χωριού.
Έτρεξε και αγκάλιασε τη μαμά της.
— «Έμαθα πως ακόμα κι αν χαθείς, πάντα μπορείς να βρεις τον δρόμο με τη βοήθεια των φίλων!» είπε χαμογελαστή.
Και από τότε, η Λιλίκα πήγαινε πάντα στο δάσος με παρέα.
