Μια μέρα, ο μικρός Αλέξανδρος έτρεχε χαρούμενος στην αυλή του σπιτιού του, όταν ξαφνικά γλίστρησε και έπεσε κάτω. Το γόνατό του χτύπησε στο έδαφος και άρχισε να πονάει πολύ. Τα μάτια του γέμισαν δάκρυα και κοίταξε τη μαμά του με απορία και φόβο.
“Μαμά, πονάω!” είπε, κρατώντας το γόνατό του.
Η μαμά του γονάτισε δίπλα του, τον χάιδεψε απαλά στο κεφάλι και του είπε γλυκά: “Ξέρω, μικρέ μου, πονάει τώρα, αλλά ο πόνος δεν θα μείνει για πάντα. Είναι σαν ένα μικρό σύννεφο που περνάει. Σε λίγο θα φύγει, και θα νιώθεις καλύτερα.”
Ο Αλέξανδρος κοίταξε τη μαμά του με μεγάλα μάτια. “Σίγουρα, μαμά; Θα φύγει ο πόνος;”
Η μαμά του χαμογέλασε και του έδωσε ένα φιλί στο γόνατο. “Ναι, αγάπη μου, σίγουρα. Όπως όταν χτυπάς και η πληγή επουλώνεται, έτσι και ο πόνος θα περάσει. Κάθε φορά που χτυπάς, το σώμα σου γίνεται πιο δυνατό και μαθαίνει να θεραπεύεται.”
Ο Αλέξανδρος αναστέναξε και έκλεισε τα μάτια του για λίγο. “Εντάξει, μαμά. Νομίζω ότι αρχίζω να νιώθω λίγο καλύτερα.”
“Βλέπεις; Είσαι πολύ γενναίος,” του είπε η μαμά του και τον αγκάλιασε. “Σε λίγο θα μπορείς πάλι να παίζεις, όπως πριν.”
Και έτσι, ο Αλέξανδρος χαμογέλασε και, αν και ο πόνος ήταν ακόμα εκεί, ήξερε ότι δεν θα κρατούσε για πάντα.
